Heiloo

Sommige zaken blijven zoals we het ons herinneren. Mooi is dat toch.

Zo is bijvoorbeeld ons dorp Heiloo nog steeds een heel mooi dorp, zeg maar gerust een schitterend dorp, zeg maar gerust een van de mooiste dorpen die er zijn. Mooi is dat toch.

Dat ondanks alle gezamenlijke inspanningen van een zwakke overheid, malafide bouwbedrijven incompetente architecten en bestuurders ons dorp er nog steeds bijligt als een pasgewassen meisje in een alpenweide. Zo fris, en zo stralend, zo jong en aantrekkelijk, zo open en aanlokkelijk, zo verleidelijk. Zo donzig, melkachtig……..

O, nee, denkt u van niet?

Moet u eens een dezer dagen buiten de randen van ons dorp in de polders bijvoorbeeld langs de Egmonderbinnenvaart gaan lopen. Dan ziet u dat, ondanks dat er overal lelijke, mislukte overheidsgebouwen zich staan te vervelen, en onduidelijke soorten loodsen ongeïnteresseerd rondhangen en particuliere onzinhuizen hun eigen ongelijk staan te bewijzen, dat ondanks dat alles ons dorp nog steeds op onweerstaanbare wijze het zonlicht weerkaatst.

Onnavolgbaar schittert. Dat ons dorp nu omzoomd is door een prachtig lommerrijk geheel van de groenste loofbomen, kwetterende vogels en egeltjes.

Dat de Egmonderbinnenvaart overgaat in het Maalwater, en daar zonder zich te haasten door het brede, lage land stroomt om uiteindelijk na vele omwegen de zee te gaan voeden. Zo ook Het Die aan de oostzijde van ons dorp.

En kijk, er zijn nog steeds natgeneusde koeien die met twee voorpoten in het water staan, of nee die grazen op het mooie Ter Coulsterweide middenin ons dorp in een volkomen geslaagde poging een schilderij van Salomon Ruysdael na te bootsen.

Dat het tintelende licht, dat alles leven geeft, nu eens blijft kleven aan een kale wilg, dan weer likt aan de kerktoren van ons witte kerkje om vervolgens nog een klein tikje te geven tegen een lantaarnpaal of een eendenrug.

Ga kijken en u zult het zien.

En u zult merken hoe de rust van eeuwen over u neerdaalt en u zult herademen en uw gedachten zullen teruggaan naar lang geleden toen u met uw geliefde lange tochten maakte door ditzelfde land, langs ditzelfde dorp met boven u dezelfde lucht met daarin dezelfde zon. Ook al kunt u zich niet herinneren ooit zulke tochten gemaakt te hebben, u zult ze herkennen.

Ga erheen en ervaar het.

Ervaar hoe het dorp met een soort van mildheid bijna al het gedoe om haar heen gade slaat en er een beetje om grinnikt, niet eens onwelwillend, maar licht geamuseerd, omdat het wel begrijpt hoe moeilijk het is voor ons om te leven in een wereld waarin wij leven.

En kijk, hoe het zich voor ons opent om te genieten van haar wijde uitzichten en genuanceerde kleurschakeringen en tomeloze lichtpartijen en dramatische wolkenluchten en kringelende waterkolken.

Ervaar, hoe het dorp ons, na al die eeuwen, nog steeds in staat is troost te bieden door haar weergaloze schoonheid. Want sommige dingen blijven zoals we ons willen herinneren.

[Naar een column van Jeroen van Merwijk]